ROBBERT WIJSMULLER IN MEMORIAM: Op 4 september jongstleden overleed in Den Haag Robbert Wijsmuller op 61-jarige leeftijd. De herdenking vond plaats op 10 september. Tal van relaties uit het Nederlandse film- en bioscoopbedrijf namen in het Metropole Theater afscheid van een markante persoonlijkheid. NFC voorzitter Jan van Dommelen herdenkt Robbert Wijsmuller. In Robbert's en mijn geliefde Zuid-Frankrijk heb ik bij mijn huis een boom die mij altijd aan Robbert doet denken. Hij is "flamboyant". Flamboyant was Robbert; fonkelend, vol vuur, schitterend. Vanaf 1964 ken ik Robbert, dus ruim 36 jaar. Eerst alleen zakelijk, later ook privé. Hij kwam met zijn 2-cv langs toen hij werkte voor Dik van Leen bij Centra Film in Den Haag. Robbert was ook toen spranke lend, ondeugend en een gewel dige gastheer. Wie herinnert zich niet de etentjes bij Bali? Helaas vond Dik van Leen wat Robbert wilde te duur, te risico vol, te gevaarlijk. Dat tot grote ergernis van Robbert die tot zijn ontsteltenis films als "Wat zien ik" en "Turks fruit" naar distri buteur Tuschinski zag gaan ter wijl zij de eerste Rob Houwer film - "Professor Columbus" - hadden uitgebracht. Hij zou dat wel even anders gaan doen en vroeg zijn eigen filmverhuur kantoor aan. Dat ging niet zon der slag of stoot. In 1972, ter wijl hij in Cannes zat, diende het Hoger Beroep en kreeg hij eindelijk toestemming om Concorde te gaan exploiteren. In die tijd was het vechten geblazen op de onafhankelijke markt. Maar Robbert wist door zijn charme en een stevige prijs steeds meer leveranciers aan zich te binden. Dat was de tijd dat er nog loyaliteit bestond tussen leverancier en afnemer. Robbert stond altijd voor ze klaar, ging met ze op stap, fêteerde ze. Of dat nu in Den Haag was, in Cannes, Venetië, of Los Angeles. Waar hij was, was het gezellig. Hij was vrolijk, vaak zelfs uitgelaten. Als onder handelaar had hij stalen zenu wen. Menigeen die hem een contract moest laten tekenen weet dat nog. Hij kon twee tot vier uur, soms langer, over één handtekening doen en onder tussen nog allerlei details wijzi gen. In Nederland nam hij altijd de tijd om ook met zijn klanten uitvoerig te praten, vaak begin nend in de middag en dan ein digend de volgende morgen vroeg om een uur of zes. Robbert hield van film; de mooie, de Nederlandse, de Franse, de blockbuster en de actiefilm. Het leukst vond hij het vroegtij dig betrokken te zijn in het ont wikkelingsproces van de Nederlandse film. Vele regis seurs en producenten zullen zijn betrokkenheid nog kunnen herinneren. Belangrijk daarbij was zijn enthousiasme. Toen Robbert bezig was met "Ciske de rat" was hij zo enthousiast over de muziek dat hij mij op weg naar het vliegveld opbelde en via de autotelefoon de titel song liet horen. Hij zei "dit gaat de film maken" en hij had gelijk. Robbert was een bruisend man die weinig slaap nodig had. Velen zullen zich zijn late tele foontjes, na twaalf uur 's nachts, herinneren die tot twee uur of later doorgingen. Voor al zijn inspanningen voor het moeilijke product en vooral ook voor de Nederlandse film heeft Robbert verschillende onderscheidingen gekregen, beginnend met de Zilveren Roos in 1990; een onderschei ding die maar zeer zelden ver strekt wordt. Wie herinnert zich niet zijn succesfilms als "Les Uns et les Autres", "Amadeus", "My Name is Nobody", "Basic Instinct", "The Last Emperor", "Dirty Dancing", "Evita" en Nederlandse films als "Flodder", "Ciske de rat", "Dr. Vlimmen", "De kleine blonde dood", "Amsterdamned" en nog veel meer. In 1997 ontving Robbert het Gouden Kalf wegens zijn ver dienste voor de Nederlandse filmindustrie. Robbert was betrokken bij veel Nederlandse films. Aan enkele heeft hij ver diend, aan zeer vele heeft hij verloren. Toch bleef hij maar doorgaan, hij geloofde in de Nederlandse film. Robbert was een showman, hij vond het leuk om in zijn twin tig jaar oude Rolls naar de disco te gaan in Cannes. Ook was hij vaak te vinden in Le Petit Carlton waar hij menige discus sie voerde. Zijn kantoor was op het strand van het Carlton Hotel waar hij vaak twee of drie gesprekken tegelijk voerde aan verschillende tafels. Op eenzelf de wijze deed hij dat in Venetië en in Los Angeles. Als werkgever was Robbert een

Historie Film- en Bioscoopbranche

Holland Film Nieuws | 2001 | | pagina 6