column
fax aan en dat scheelde behoor
lijk in de vervangingskosten.
De relatie tussen de booker en de
exploitant kan het best omschre
ven worden als sadomaso
chistisch. De hele week zijn het
gezworen kameraden die vooral
de concurrentie over de kling
jagen, maar op maandagochtend
kunnen zij eikaars bloed wel drin
ken. Het toverwoord heet prolon
gatie. De kern van het bestaan. De
pijn van het zijn. De essentie van
het leven. Wee de exploitant die
in het 'dubachloze' tijdperk een
faxje met de cijfers durfde te stu
ren met daarop reeds fors onder
streept:'geen prolongatie.' Deze
boude oorlogsverklaring kostte
hem een woedende telefoon om
negen uur 's ochtends waarbij de
arme exploitant - koud in bed
na het opruimen van het buffet -
flink de mantel werd uitgeveegd.
Paul Visser durfde voor zon
gesprek nog wel eens het jonge
grut op de booking ten kantore
uit te nodigen voor een portie
realistisch onderwijs in prolonge
ren. Hij werd nog woedender
toen de exploitant in kwestie nog
voor het eerste scheldwoord de
handdoek in de ring gooide en
akkoord ging met een extra
week, daar ging zijn les in hard-
selling.
Vaak ook ging de exploitant 'op
de speaker' zodat het hele kan
toor kon meegenieten van de ver
bale oorlog die een keur aan
nieuw scheldwoorden-vocabulari-
um opleverde.
Het jaar kent vele hoogtepunten:
zo is er de maandag na Carnaval
in het zuiden des lands. Onze
grote vriend Harm uit Weert, die
op deze bewuste ochtend nauwe
lijks zijn eigen naam nog kent,
laat staan de films die hij draait,
staat erop om de onderhandelin
gen persoonlijk te leiden...veel
meer dan wat amechtig gereutel
is er aan de andere kant van de
lijn niet te horen. Toch interpre
teerden wij het paniekerig gepiep
als een volmondig 'ja' waarop
Harm de rest van de week na het
uitzweten van de kater de zaken
bij alle kantoren grondig moest
rechtzetten.
Als de booker op een ochtend
met jasje en dasje verscheen
wisten we: op audiëntie bij Snip
en Snap (Fred en Jac. van Pathé).
Maar daar werd je af en toe wel
heel erg snel uitgekleed. Fred had
op kantoor een prikbord met
daarop alle grote premières tot
het eind van het jaar. Je kon naar
dat bord turen tot je de letters
zag dansen maar mijn eigen films
zag ik er nooit tussen staan. Ik
verdenk ze ervan dat ze voor elk
bezoek het bord prepareerden
teneinde in de psychologische
oorlog de eerste slag te winnen.
Een meester trouwens in psycho
logische oorlogsvoering is Peter
van Jogchem's. Hij hanteert al
jaren met veel succes de drie-
stap-methode. Op zondagavond
wordt de aanval ingezet:'niet zo
best maar euh.. we doen ons
best' Maandagochtend heel vroeg
zet hij zijn beste grafstem op en
meldt dat Jogchem's in conclaaf
gaat teneinde 'een poging te
ondernemen om de boel te red
den'. De hele ochtend laat Peter
niets meer van zich horen en ter
wijl de zweetplekken in je frisse
maandaghemd langzaam richting
navel uitdijen meldt hij zich
prompt om 13 uur met een finale
'coup de grace': de eerste twee
steden prolongeren en dan wordt
het kleine sprankeitje hoop finaal
de bodem ingeslagen als Peter als
een volleerde ANWB-filelezer
achttien steden opsomt waar je
film er uit ligt...
In de zomer ging ik nog wel eens
met mijn bookers de provincie in
om de 'stoelen te tellen'. De ste
den werden geselecteerd op basis
van de loopafstand van de terras
sen ten opzichte van de ligging
van de bioscoop. Maar toen ik
ooit eens een net verzonden trai
ler van mijn topfilm in mooie
stroken verknipt als decoratiema
teriaal in de fotokast zag hangen
ben ik er acuut mee gestopt. Je
krijgt het zo snel aan je hart,
tegenwoordig....
Dirk van de Cinema
1 6 - HOLLAND FILM NIEUWS
