Lost in Cent...
column
De nu grote Belgische Filmbonzen Jan V. en Mark P. klommen
als zeventienjarige broekjes een vliegtuig in en overleefden
in L.A. op een dieet van Big Macs om regisseur Robert Altman
en acteur Dennis Hopper naar het Belgische Cannes - Knokke
Heist - te lokken alwaar ze als jongste festivaldirecteuren ter
wereld hun eerste filmfestival organiseerden. Nu moesten die
hot shots natuurlijk ook wat vermaakt worden en de twee
jongens wezen mij aan (ouder en wijzer volgens hen, ik was
toen tenslotte al eenentwintig!) om ondermeer de legendari
sche troublemaker Dennis Hopper te entertainen...
En zo toog ik met Dennis naar
Decascoop in Gent, in die tijd het
grote voorbeeld van een superdeluxe
megaplex. Hopper was verbijsterend
minzaam want hij net een 'detox'
achter de rug en alle drugs afgezwo
ren. Makkie dacht ik Het
humeur van Dennis werd er niet
beter op toen we een zaal binnen
slopen waar net zijn fotograafscène
in de 70mm-versie van Apocalypse
Now werd vertoond. Hopper wees
trots naar het grote doek, maar
Albert Bert, die geconcentreerd in
zijn linkerbroekzak de biljetten zat
na te tellen van de middagrecette
(eentje voor Albert... eentje voor de
distributeur...), had de baardige
acteur niet herkend in de film en
bleef maar roepen: waar dan? waar
dan? I don't seeyou!Areyou the one
who's bold? Ja, Brando en Dennis
waren van dezelfde leeftijd...
Tijdens het diner in de enige
Mexicaan van Gent genoten we van
de sterke Easy Rider-verhalen.
In ons gezelschap was een
Egyptische journalist die zijn redactie
had wijsgemaakt dat het Festival van
Knokke het nieuwe Cannes was en
een heerlijke vakantie had. Maar
onze Egyptenaar - zo bleek later -
had ook een ruime dosis geestverrui
mende middelen bij en Hopper
moest wel erg vaak naar het toilet,
vond ik. Dat hij elke keer terug
kwam met een steeds (letterlijk)
wittere neus weet ik in mijn
onschuld aan een zalfje. Het klimaat
was hier tenslotte anders dan in
New Mexico waar hij woonde.
Hopper werd ook steeds luidruchti
ger en wilder en prees de eigenaar,
die amper wist dat er bruine bonen
in een taco moesten, om zijn
'fucking best Mexican food ever,
Na nog een lange gang naar het
toilet kwam Dennis met een verbe
ten trek en ogen wijd opengesperd
de zaal weer binnen, dook naar de
uitgang en verdween in de Gentse
Nacht... Mijn hart stond stil. Ik zag
de krantenkoppen en het journaal
al voor mij. Ik rende naar buiten,
maar totale leegte. In paniek belde
ik Albert Bert die even later kwam
aangescheurd in zijn enorme Cadillac
en daarbij het historische centrum
van Gent met zijn nauwe straatjes
in een klap gedwongen verkeersvrij
maakte. Ik was nog mijn verhaal
aan het hakkelen toen drie Gentse
politiemotoren over de stoep naar
een café scheurden en iets zei me
dat Dennis wel eens de oorzaak
kon zijn. Onder een tram gelopen...
godsamme... Maar in het café stond
een getatoeëerde eigenaar met zijn
klauwen om de nek van Hopper
temidden van een serie vernielde
barkrukken en tientallen aan gruze-
lementengeslagen glazen. De heren
hadden een beschaafd dispuut
gehad, beweerde hij en Dennis
was het niet met hem eens. Hopper
stond te hijgen als een wild paard.
Albert, Man van de Wereld, regelde
de zaak en herschikte de recette in
zijn broekzak, 'eentje voor de politie'
en 'eentje voor het café'. De motards
waren fans van Easy Rider en lieten
Hopper gaan na een handtekening
in het proces-verbaalboekje. En ik
was gered! In de auto terug naar
Knokke presteerde Dennis het om
bij een snelheid van 120 kilometer
per uur het achterportier te openen
met de mededeling 'I have topiss',
maar een snoekduik van mij verhin
derde het einde van dit grote talent.
Toen ik hem jaren later tijdens een
feest in L.A. (hij was toen echt al
jaren clean) nog eens durfde te con
fronteren met dit verhaal keek hij mij
aan met zijn staalblauwe ogen en
zei: 'Belgium? Ghent? I don't think I
have ever been there.' Topacteur!
Dirk van de Cinema
HOLLAND FILM NIEUWS - 29
