HET IS
MINUTEN VOOR
UUR
19
MEDIO December van het vorig jaar
ging ik op verzoek van de Technische
Commissie naar Hoensbroek om in
combinatie met de gemeentelijke brand
weer en de Rijksinspectie Maastricht
in het Palace Theater aldaar een oplossing te
zoeken om voor het balcon betere uitgangen te
verkrijgen. Het publiek van het balcon, 287 per
sonen in totaal, moest n.1. eerst het gehele balcon
oplopen om dan via twee steektrappen en een vrij
stijle hoofdtrap naar de hall van het theater af
te dalen. Wij hebben een oplossing gevonden,
maar iets anders viel ons op, waarnaar wij eigen
lijk in het geheel niet aan het zoeken waren, n.1.
om naar de cabine te komen liep men van de eer
ste overloop af door een deur een houten trap op;
van het eind van de trap, een soort Voorportaal
dus, waar schakelkasten enz. waren onderge
bracht, bereikte men de brandvrije cabinedeur via
een gangetje, van waaruit men over een stenen
balustrade een uitzicht had op een der steektrap
pen van het balcon. Het voorportaal had dus een
vrije verbinding met het trappenhuis. Wij waren
het er over eens, dat een van de eerste dingen,
die er moest gebeuren, het dichtmetselen was van
dit gat.
Het theater had nu reeds bijna 17 jaar gedraaid
in deze vorm, toentertijd door B. en W. goedge
keurd. Wie beschrijft mijn verbazing, toen ik op
tweede Kerstdag door de Brandweercommandant
van Hoensbroek werd opgebeld, die mij vertelde,
dat er een zware cabinebrand was geweest in het
Palace Theater. Door een kier van de branddeur
van de cabine was een steekvlam tot het trappen
huis ingeslagen en 15 personen, die het balcon
wilden verlaten, waren min of meer verwond; twee
slachtoffers moesten in het ziekenhuis worden
opgenomen.
Hoe heeft zich een en ander afgespeeld? De
operateur was naar huis gegaan om te eten. De
exploitant van het theater, die zelf de capaciteiten
van een goed operateur heeft, was alleen in de
cabine. De rechtermachine liep. Op de terugwik-
kelaar stond 900 Meter film. De exploitant was
bezig de linkermachine te laden.
Plotseling hoorde hij een ploffend geluid, draai
de zich om en zag omspoeltafel en rechtermachine
in brand. Hij probeerde nog de brandende film
op de omspoeler te pakken om deze door de nood-
deur naar buiten te deponeren. Hij verbrandde
daarbij deerlijk zijn handen.
Hij dacht toen alleen nog ,,de mensen het thea
ter uit en trachtten te blussen". Hij verliet toen
de cabine, draaide de sproeier open, riep zijn zoon
om met de brandslang te komen. Hij bleef zelf
tegen de cabinedeur staan.
Achter de linkermachine bevond zich een film-
kluis, waarin 4500 M. film was opgeborgen. De
steekvlammen in de cabine bereikten ook deze
voorraad en toen brak de hel los: een hevig geloei
weerklonk, op de cabinedeur ontstond een sterke
druk. De exploitant, een groot en krachtig man,
was niet bij machte de deur tegen te houden; er
sloeg door een kier een steekvlam het trappenhuis
in met het gevolg, dat op het weggaande publiek
de vlammen neersloegen en een 13-tal mensen
raakte.
De valkleppen der cabine-vensters hebben, dit
in tegenstelling met een krantenbericht, goed ge
werkt. Wat mij een raadsel is, is hoe het raam
voor de omspoeltafel, met een vrij grote glasruit,
de druk der brandende gassen heeft kunnen weer
staan.
Door het snelle ingrijpen van de exploitant, die
het enig juiste deed en bij de cabine bleef, werd
erger voorkomen; had hij de cabinedeur niet met
grote kracht tegen gehouden, dan was deze geheel
opengedrukt, was het aantal slachtoffers groter
geweest en was het theater waarschijnlijk afge
brand.
Reeds meermalen heb ik via het Officieel Or
gaan van de Nederlandsche Bioscoop-Bond een
waarschuwende stem laten horen. Maar als ik zo
links en rechts eens in de cabine met of zonder
voorportaal rondkijk, dan blijkt mij, dat er nog
heel wat verbeterd moet worden. Het is nu inder
daad 5 minuten voor 12 uur en de nalatigen rest
niets meer dan zo spoedig mogelijk in hun cabines
alle maatregelen te nemen, die noodzakelijk zijn;
anders zou het wel eens kunnen gebeuren, dat an
deren dit voor hen zouden gaan doen en dan is
het niet geheel denkbeeldig, dat sluiting van meer
dan een bioscoop daarvan het gevolg zou zijn. Een
sluiting, waarvoor een bedrijfsverzekering geen
dekking zou geven en die men uit eigen zak zou
moeten betalen.
In onze bedrijven zijn wij niet alleen verplicht
het publiek het beste te bieden wat de film geven
kan, maar wij zijn ook verantwoordelijk voor de
veiligheid van onze bezoekers. De gevangenis
staat nog steeds open voor lieden, die dood door
schuld veroorzaken.
Laten wij nu eens nagaan hoe wij op de een
voudigste wijze ons zelf en ons publiek zo goed
mogelijk kunnen beschermen.
