ANTHONY HOPKINS: "Ik leer mijn tekst, kom op de set en doe het. Ik analyseer niet. Ik lees het script, leer de boel en hoop dat het lukt. Verder verdiep ik mij er niet in. De technische dingen heb ik wel moeten leren: schermen, paardrijden en de zweep. Daar heb ik mijn best op gedaan. Ik wilde dat het er effi ciënt en goed uitzag. Ik had een uitstekende schermleraar, Bob Anderson, die tientallen jaren eerder met Errol Flynn had gewerkt. En een geweldige stunt- coördinator. En een meesterlijke regisseur, Martin Campbell. Ik vertrouw altijd volledig op de regisseur. Die moet het doen. Ik ben acteur. Niks geheimzinnigs. Als ik Nixon speel, speel ik Nixon. Als ik Zorro speel, speel ik Zorro. Het was weer eens iets anders dan rollen als zo'n stijve vent in bijvoorbeeld "Remains of the Day". Tegelijkertijd werd me een Bond en een Zorro-film aangeboden. Ik was toen bezig met "The Edge" in Canada. Ik koos "The Mask of Zorro" omdat het een groot, flitsend, goed script was. Ik vond het leuk en het leek me grappig om te doen. Dus, waarom niet? Gewoon doen! Mocht ik het niet goed doen, dan kunnen ze me ontslaan, verder niks. Zo kijk ik naar al mijn werk. Ik neem het niet serieus. Niets trouwens. Ik geniet van wat ik doe en ik maak er geen probleem van. Ik werd een jaar of veertig geleden acteur, omdat ik bedacht dat het beter was dan werken voor je geld." CATHERINA ZETA-JONES: "Ik ben eigenlijk het bloed van Zorro. Elena is de dochter van Anthony Hopkins, maar dat weet ze niet. Ik denk dat ik van de vader ben, die mij in Spanje in adellijke kring heeft opge voed. Eigenlijk ben ik vurig en ook aards, ondanks het konink lijke gedrag dat mij is aange leerd. Elena vecht, schermt en rijdt paard als een man. Ze is zelfstandig. Dat vond ik fijn, want ik zat niet te wachten tot een van de Zorro's me kwam redden. Antonio en ik zijn in de film erg tot elkaar aangetrokken, omdat onze karakters op elkaar lijken. Er is een erg sexy schermscène bij een van onze ontmoetingen. De eerste keer dat ik hem tegen kom is hij nog een bandiet. Maar elke keer speelt hij iemand anders. Later is hij een Spaanse edelman, die heel aristocratisch probeert te doen. Dan zie ik hem als Zorro. Elke keer, welk gedaante hij ook aanneemt, voel ik me tot hem aangetrokken. Maar het is ook een verhaal vol symboliek, over uitvinden wat er achter het masker schuilt, over welke geheimen mensen hebben, dus over wie je eigenlijk bent. Dat vind ik het interessante van de film. Ik ben geboren in Swansea, een dorpje in Wales. Op mijn vierde 53

Historie Film- en Bioscoopbranche

Holland Film Nieuws | 1998 | | pagina 46