ANTHONY HOPKINS:
"Ik leer mijn tekst, kom op de
set en doe het. Ik analyseer niet.
Ik lees het script, leer de boel en
hoop dat het lukt. Verder verdiep
ik mij er niet in. De technische
dingen heb ik wel moeten leren:
schermen, paardrijden en de
zweep. Daar heb ik mijn best op
gedaan. Ik wilde dat het er effi
ciënt en goed uitzag. Ik had een
uitstekende schermleraar, Bob
Anderson, die tientallen jaren
eerder met Errol Flynn had
gewerkt. En een geweldige stunt-
coördinator. En een meesterlijke
regisseur, Martin Campbell. Ik
vertrouw altijd volledig op de
regisseur. Die moet het doen. Ik
ben acteur. Niks geheimzinnigs.
Als ik Nixon speel, speel ik
Nixon. Als ik Zorro speel, speel
ik Zorro. Het was weer eens iets
anders dan rollen als zo'n stijve
vent in bijvoorbeeld "Remains of
the Day". Tegelijkertijd werd me
een Bond en een Zorro-film
aangeboden. Ik was toen bezig
met "The Edge" in Canada. Ik
koos "The Mask of Zorro"
omdat het een groot, flitsend,
goed script was. Ik vond het leuk
en het leek me grappig om te
doen. Dus, waarom niet?
Gewoon doen! Mocht ik het
niet goed doen, dan kunnen ze
me ontslaan, verder niks. Zo kijk
ik naar al mijn werk. Ik neem
het niet serieus. Niets trouwens.
Ik geniet van wat ik doe en ik
maak er geen probleem van. Ik
werd een jaar of veertig geleden
acteur, omdat ik bedacht dat het
beter was dan werken voor je
geld."
CATHERINA ZETA-JONES:
"Ik ben eigenlijk het bloed van
Zorro. Elena is de dochter van
Anthony Hopkins, maar dat
weet ze niet. Ik denk dat ik van
de vader ben, die mij in Spanje
in adellijke kring heeft opge
voed. Eigenlijk ben ik vurig en
ook aards, ondanks het konink
lijke gedrag dat mij is aange
leerd. Elena
vecht, schermt
en rijdt paard
als een man. Ze
is zelfstandig.
Dat vond ik
fijn, want ik zat
niet te wachten
tot een van de
Zorro's me
kwam redden.
Antonio en ik
zijn in de film
erg tot elkaar
aangetrokken,
omdat onze
karakters op
elkaar lijken. Er
is een erg sexy
schermscène bij
een van onze
ontmoetingen.
De eerste keer dat ik hem tegen
kom is hij nog een bandiet.
Maar elke keer speelt hij iemand
anders. Later is hij een Spaanse
edelman, die heel aristocratisch
probeert te doen. Dan zie ik
hem als Zorro. Elke keer, welk
gedaante hij ook aanneemt, voel
ik me tot hem aangetrokken.
Maar het is ook een verhaal vol
symboliek, over uitvinden wat er
achter het masker schuilt, over
welke geheimen mensen hebben,
dus over wie je eigenlijk bent.
Dat vind ik het interessante van
de film.
Ik ben geboren in Swansea, een
dorpje in Wales. Op mijn vierde
53
