29
handhaaft, dat het hem nog steeds onbegrijpelijk is hoe
hij de gewraakte brief heeft kunnen schrijven; dat hij de
inhoud daarvan als zijnde absurd thans terugneemt; dat hem
de betekenis van deze brief pas duidelijk is geworden
toen hij een afschrift in het request van gedaagde onder
ogen kreeg; dat hij er eveneens bij blijft, dat hij de kleine
postjes, welke hij nu en dan uit verkoop van films in
contanten ontving, steeds aan de boekhouding van eiseres
heeft afgedragen; dat hij zich niet kan herinneren hoeveel
dit in totaal heeft belopen, dat hij zich overigens aan de
stukken refereert;
dat Mr. Teilegen namens gedaagde in hoofdzaak heeft ver
klaard, dat hij in de vorige zitting meent te hebben aan-
getoond, dat het door zijn cliënt genoemde bedrag van
onmogelijk met de verkoop van het betrekkelijk
kleine aantal films, waarover deze kon beschikken, kan
zijn ontvangen, zodat het noemen van deze som aan een
onverklaarbare fantasie moet worden toegeschreven, dat
zich daarna geen nieuwe gezichtspunten hebben voorge
daan en er voerzover hem bekend geen nieuw en door
slaggevend bewijsmateriaal is geleverd;
dat de heer Barnstijn namens eiseres in hoofdzaak heeft
verklaard, dat hij zich wenst te houden aan de door ge
daagde vrijwillig gedane schriftelijke mededeling, dat hij
zou hebben ontvangen uit de verkoop van eiseresses
films; dat dat bedrag blijkens de teruggevonden boekhou
ding van eiseres nimmer is binnengekomen, zodat hij
ter zake een nadere verklaring eist; dat vaststaat, dat
aanzienlijke verkopen hebben plaatsgevonden, omdat door
eiseres nog steeds copieën van haar films in beslag ge
nomen worden, die niet door haar zijn verkocht;
dat de heer Weisman hierop in hoofdzaak heeft geant
woord, dat hij met één uitzondering niet de beschikking
had over hoofdfilms, zodat hij die ook niet heeft kunnen
verkopen;
OVERWEGENDE:
dat beide partijen lid zijn van de Nederlandsche Bioscoop-
Bond en dat ingevolge artikel 32 der Statuten en artikel 1
van het Arbitrage-Bondsreglement van de Nederlandsche
Bioscoop-Bond alle geschillen tussen leden onderling met
uitsluiting van de burgerlijke rechter zijn onderworpen
aan de Bondsarbitrage, zoals die is geregeld in dat Arbi
trage-Reglement;
dat dus de Commissie van Geschillen bevoegd is van het
onderhavig geschil kennis te nemen en daarin uitspraak
te doen als arbitrage-college, welks beslissingen vatbaar
zijn voor hoger beroep bij de Raad van Beroep van de
Nederlandsche Bioscoop-Bond:
dat gedaagde de waarheid van hetgeen hij in zijn brief'
van 23 April 1945 omtrent de verkoop der smalfilms ad
heeft beweerd, ontkent, hoewel hij met zijn brief
van 26 Februari 1948 getracht"Reeft een verklaring voor
dit cijfer te geven aan de hand van inlichtingen, die de
accountant van eiseres zou hebben verstrekt, hetgeen deze
accountant evenwel ontkend heeft;
dat daaruit geconcludeerd moet worden, dat gedaagde,
hetzij inderdaad een aan eiseres toebehorende partij films
voor heeft verkocht zonder dat dit bedrag in de
kas van eiseres is terechtgekomen, hetzij op onverantwoor
delijke en hoogst laakbare wijze zich aan grootspraak
heeft schuldig gemaakt;
dat de door eiseres geproduceerde stukken niet vol
doende gegevens bevatten omtrent de in 1940 en 1941 bij
eiseres aanwezige voorraden 16 en 8 mm. copieën en dat
door het ontbreken van gegevens van enige leveranciers
van onbelicht filmmateriaal ook geen beeld kan worden
gevormd van de omvang der door het laboratorium ver
vaardigde copieën;
dat eiseres er niet in geslaagd is haar vordering met be
wijzen te staven;
dat derhalve aan eiseres haar vordering wegens gebrek
aan bewijs meet worden ontzegd met hare veroordeling
in de geschil-kosten, die met het oog op de omvang van
het geschil, zijn bepaald op 150.
RECHTDOENDE ALS GOEDE MANNEN NAAR
BILLIJKHEID:
ONTZEGT eiseres haar vordering om gedaagde te
veroordelen tot betaling van een bedrag van of
zoveel minder als de Commissie billijk mecht achten;
VEROORDEELT eiseres in de kosten dezer arbitrage,
bepaald op f 150,(honderd vijftig gulden).
Aldus gewezen te Amsterdam op 9 Februari 1949.
In zake:
NV. FILMVERHUURKANTOOR NEDERLAND,
domicilie gekozen hebbende ten kantore van Mr. R. H.
Dijkstra, Joh. Vermeerstraat 15, Amsterdam, eiseres, en
LOET C. BARNSTIJNS FILMDISTRIBUTIE N.V..
gevestigd te 's-Gravenhage en kantoorhoudende aldaar aan
de Van Alkemadelaan 7, gedaagde.
De Commissie van Geschillen (Tweede Kamer) van de
Nederlandsche Bioscoop-Bond, enz. enz.
IN AANMERKING NEMENDE:
dat eiseres bij request dd. 21 October 1948 een geschil
contra gedaagde heeft aanhangig gemaakt, van welk re
quest een afschrift aan dit vonnis is gehecht en dat be
schouwd wordt als hier te zijn ingelast;
dat de Commissie partijen heeft opgeroepen tot haar
zitting, gehouden cp Woensdag, 8 December 1948 ten
kantore van de Nederlandsche Bioscoop-Bond, aan de
Jan Luykenstraat 2 te Amsterdam;
dat aldaar verschenen zijn Mr. R. H. Dijkstra, gemach
tigde van eiseres en de heer Loet C. Barnstijn, directeur
van gedaagde;
dat de heer Loet C. Barnstijn namens gedaagde in hoofd
zaak heeft verklaard, dat uit een beslissing van het Hoofd
bestuur van de Nederlandsche Bioscoop-Bond gedateerd
10 Maart 1939 blijkt, dat de vertoningsrechten van alle op
dat tijdstip in het bezit van gedaagde zijnde United Artists-
films, waaronder die waarop het geschil betrekking heeft
zijn verlengd tot 1 April 1941; dat ingevolge een besluit
van de Bedrijfsafdeling Filmverhuurders is bepaald, dat de
looptijd van de vertoningsrechten der films, die gedu
rende de bezettingstijd niet konden worden geëxploiteerd,
verlengd is met dezelfde tijd; dat gedaagde derhalve ge
machtigd was de exploitatie der onderhavige films na
September 1945 voort te zetten; dat gedaagde van 5 Juli
1946 af licentie-afrekenstaten aan London Films heeft ge
zonden; dat gedaagde toegeeft, dat aan eiseres 65% van
de opbrengst der films toekomt, maar dat zij bestrijdt,
dat elke film afzonderlijk zou moeten worden afgerekend,
aangezien in de desbetreffende overeenkomst is bepaald,
dat het totale garantiebedrag op de opbrengst der geza
menlijke- films zou drukken; dat gedaagdes exploitatie
rechten van de film „Rembrandt" liepen tot 13 November
1946; dat er na de Bevrijding van deze film geen copie
meer in het bezit van gedaagde bleek te zijn; dat London
Films hem geen nieuwe copie van deze film heeft geleverd;
dat het ongedekte deel der voor deze film betaalde
garantie, bedragende pro resta in mindering behoort
te worden gebracht op hetgeen eiseres vordert; dat de door
gedaagde gemaakte kosten voor het opbergen van alle
onder zijn berusting zijnde films gedurende de oorlogsjaren
hebben bedragen f waarbij inbegrepen de kosten van
bergplaatsen en het geschikt maken daarvan voor film-
