„THE BIG LIFT"
17
de bijzondere toewijding, die door zulk een bij
zondere onderneming kon worden geïnspireerd.
In het raam van het Holland Festival moge deze
enorme bonk van een speelfilm niet tot de artis
tieke evenementen behoren (de meeste van de
voorgenomen films doen dit trouwens niet), het
werk is nochtans een zeer goed gemaakt monu
mentaal brok volksvermaak, een curieus stuk
filmgeschiedenis, voorbestemd om een best-seller
te worden, evenals de lijvige roman waaraan het
zijn ontstaan dankt.
(Ellen Wallet in „Algemeen Handelsblad").
ductie. Alles wordt zó in de overtreffende trap
opgediend, dat er nauwelijks meer iets gewoon
menselijks aan te herkennen is. Dit heeft met
rechtschapen filmkunst niets meer te maken. Het
is bluf. Onder het vanouds bekende slagwoord
van de Amerikaanse filmhandel: ,,bigger and
better!" Vrij vertaald met: hoe duurder hoe
beter! De film heeft dan ook zoiets van acht
millioen dollar gekost. De filmsectie van het Hol
land-Festival heeft hier een slechte keus mee
gedaan.
A. W. in „Het Vrije Volk").
De film wil vooral twee dingen laten zien. In
de eerste plaats, dat die luchtbrug naar Berlijn
werkelijk iets enorms was, en vervolgens hoe
een Amerikaanse vliegtuigbemanning in een stad
als Berlijn, doormidden gesneden met twee we
reldbeschouwingen, de Amerikaanse van die twee
met grote vaardigheid kan verdedigen.
Het eerste punt: de luchtbrug zou alle moge
lijkheden hebben geopend voor een stuk docu
mentatie van dwingende kracht. In die combinatie
van documentaire en propaganda had men bo
vendien de mogelijkheid van een film kunnen
vinden, die in kracht de thans gemaakte bijzon
der ver zou hebben overtroffen. Maar Holly
wood staat altijd zeer knuppelig tegenover de
mogelijkheden van de documentaire en men vol
staat wat de luchtbrug betreft met een aantal
opnamen van de buitenkant, met wat vage in
drukken van de organisatie en van de techni
sche hulpmiddelen, zonder op de zaak in te gaan
en zonder een verband te leggen tussen de men
selijke en de technische prestaties, die hier zijn
verricht. De leden van de vliegtuigbemanning
worden in de film pas menselijk op het ogenblik
dat zij het vliegtuig verlaten hebben en dat maakt,
dat er een zeer scherpe en volstrekt onnodige
scheiding ontstaat tussen de twee gegevens waar
op de film is gemaakt.
(A. Koolhaas in „De Groene Amsterdammer"
De film wil ons een indruk geven van wat
eigenlijk het slaan van de fameuze luchtbrug
naar Berlijn" zeggen wil... een even interessante
als noodzakelijke taak. Want niet zonder ontstel
tenis beseft men, welk een schamele voorstelling
of beter gezegd: welk een gebrek aan voor
stelling men eigenlijk heeft van zo'n karwei,
bij het lezen der laconieke krantenberichten. Van
het ogenblik af, dat wij de geweldige transport
gevaarten zien opstijgen, tot dat waarop de Ber-
lijnse bevolking aan haar dankbaarheid voor de
geleverde hulp uitdrukking geeft, blijven wij ge-
De Amerikaanse film „The big lift", is een
verhaal met de fameuze luchtbrug der westelijke
geallieerden naar Berlijn als achtergrond. Het
is een propaganda-film over de Amerikaanse
levenswijze. Doch bovenal een pleidooi voor de
superioriteit van de democratie. Het is een school
voorbeeld van de (goede) documentaire film: zij
is ter plaatse, tussen de puinhopen van Berlijn
en het vliegveld Tempelhof opgenomen met de
werkelijk fungerende militairen van het Ame
rikaanse bezettingsleger. Slechts twee onbekende
Duitse actrices, Cornell Borchers en Bruni Löbel,
en twee Amerikaanse beroepsacteurs, Montgo-
mery Clift en Paul Douglas spelen de belangrijkste
rollen.
Deze documentaire is door George Seaton met
een niet te overtreffen meesterschap geregisseerd.
Met een spitse en slagvaardige humor, die de
propagandistische bedoelingen doet vergeten.
Door de menselijke toon, de verrassende kundig
heid en het gevoel voor verhoudingen, waarmee
alle situaties (ook de ontmoeting van Hank met
zijn vroegere 'beul) worden verwezenlijkt. Het
spel van alle beroepsmensen is voortreffelijk. In
het bijzonder dat van Paul Douglas als de radio-
telegrafist Hank, die zijn hardleerse Berlijnse
vriendin begrip voor zijn Amerikaanse ,,demo-
cracy" moet bijbrengen! Een in haar soort bij
zonder geslaagde film.
(J. A. Wiersma in „Het Vrije Volk").
Zoals reeds werd opgemerkt, is het strijd
gewoel binnen het raam van een culturele mani
festatie slechts verantwoord wanneer er voor
dit strijdgewoel een artistieke reden bestaat. El
werd eveneens reeds opgemerkt, dat men dit van
,,The big lift" zeker niet kan zeggen.
Het is ongetwijfeld grappig een tweetal Ame
rikaanse vliegers enige uren vertier te zien zoeken
tussen de puinhopen van Berlijn. Te meer omdat
aan dit veiüer hartstochtelijk wordt deelgeno
men door een tweetal lieve en charmante jonge
dames, van wie de eerste een abominabele spot-
