18
boeid en verbluft dit geweldige staaltje van ener
gie en organisatietalent volgen. En men moge
nu pro of contra zijn, het staat er zwart-op-wit
(geen technicolor) en niemand ontkomt aan een
gevoel van ontzag voor een dergelijke prestatie.
In een prachtige beheersing van truquage- en op
nametechniek wordt het hele gigantische bedrijf
van deze kolossale onderneming suggestief en
onweerlegbaar aan de beschouwer voorgetoverd,
zonder (en hier komt het op aan!) een seconde
topzwaar te worden. Nergens bespeurt men de
opzet om te imponeren, de film blijft „entertain
ment", ontspanning. Jawel maar ondertussen...!
Dit alles getuigt van een onmiskenbaar instinct
voor propaganda-werking; het is niet alleen knap,
maar ook zeldzaam schrander tegen elkaar afge
wogen. Het knapste echter zijn de enkele sobere
lijnen, waarmee de personages zijn getekend, de
raakheid, waarmee hun gedachten- en gevoels
leven door enkele flitsen wordt belicht.
(L. Jordaan in „Vrij Nederland"
Een wel zeer aangename verrassing bood het
Holland Festival Donderdagavond met de pre
mière in het Kurhaus in Scheveningen van de
Amerikaanse film „The big lift". Met deze En
gelse titel wordt aangeduid de enorme luchtbrug
door de Amerikaanse luchtmacht geslagen om
de Russische blokkade van Berlijn te breken.
Heel de perfecte organisatie van deze giganti
sche onderneming, welke overal in de wereld
respect afdwong, vormt in deze film de indruk
wekkende achtergrond van een amusante co-
medie, welke in haar algemene strekking net
genoeg de ernst bewaart om nog iets te kunnen
betogen.
Dit betoog komt dan hierop neer, dat voorzich
tigheid nog altijd geboden is in de omgang met
de Duitsers van het verslagen Derde Rijk. Zulks
hoeft geen beschuldiging in te houden, maar be
rust slechts op het nuchtere constateren van fei
ten. Met deze feiten krijgt te maken het perso
neel van het Amerikaanse bezettingsleger en het
is vooral dit personeel, dat middels deze film een
hart onder de riem krijgt gestoken op de manier,
die het 't best verstaat: die van de levenswijze
humor.
Er is geen greintje studiowerk in deze film te
vinden. Zij is een documentaire van Berlijn, van
Tempelhof, van de luchtbrug voor een gedeelte,
maar blijft het amusante blijspel, dat voor alles
de bioscoopgangers wil vermaken. Ditmaal gaat
dit vermaak persé niet ten koste van de achter
grond en de strekking. Integendeel bewijst het
hier z'n nut, omdat per slot van rekening zo
pal tegen het IJzeren Gordijn aan juist de humor
een der begerenswaardigste democratische vrij
heden blijkt te zijn.
(B. Bertina in „De Volkskrant").
prent van een collaboratrice is, en de ander eerl
ontstellende stupiditeit vertoont in zake het wezen
van de democratie. Men zal zich bij dit alles
zeer vermaken. Men zal er nochtans niet door
worden ontroerd, laat staan artistiek bewogen.
Men heeft, zonder meer, een film gemaakt met
de fameuze luchtbrug als achtergrond. Men heeft
geen enkele poging gedaan ook maar enigszins
dieper op de zaken in te gaan. Men heeft in het
geheel geen behoefte gevoeld de bestaande con
troversen boeiend naar voren te brengen; men
heeft grapjes willen maken, is in de grapjes
blijven steken en heeft niet begrepen dat de
humor een zeer ernstige aangelegenheid is.
(jan Baesjou in „Elsevier''s Weekblad")
Indien men zich plaatst op het standpunt, dat
de kunstuitingen ter gelegenheid van het Hol
land Festival zich op de meest volmaakte wijze
moeten demonstreren, dan schiet het Ameri
kaanse werk „The big lift", waarvan gisteravond
in de Kurzaal te Scheveningen de Nederlandse
première ging, aanzienlijk tekort. Regisseur Geor-
ge Seaton toont zich in deze film geen meester,
ondanks de beschikking over het natuurlijke de
cor van verwoest Berlijn, dat in dit werk als
achtergrond geen beklemmend accent schonk aan
deze voor het overige vrij opgewekte geschiede
nis tijdens de befaamde luchtbrug naar Berlijn
gedurende de russische blokkade.
„The big lift" heeft wél een andere verdien
ste. Zij bezit fragmenten, die tintelen van Ameri
kaanse humor en Amerikaanse zelfspot, vooral
in de tekst, terwijl er voorts een tip wordt opge
licht van het voor velen onbegrijpelijke vier-
zones-leven in wijlen de Duitse hoofdstad.
Overweldigend komt het functionneren van
de luchtbrug, een der glansrijkste wapenfeiten in
de Koude Oorlog der geallieerden, niet direct
tot ons. Seaton heeft hier een schone gelegen
heid laten voorbijgaan om zijn film het cachet te
geven van een gespeelde documentaire. Even
bereikt hij dit peil in het fragment, dat handelt
over de bekende zware mistperiode, die de lucht
brug eerst gedeeltelijk en later geheel lamlegde.
In het laatste gedeelte concentreert Seaton zich
op de love-story, waarbij als de enige verdienste
kan worden vastgesteld, dat in de dialoog de
democratie belichaamd in de Amerikaanse grond
wet, op geestige wijze lof wordt toegezwaaid.
(P. van der Valk in „Het Binnenhof").
